Αμπέι ντ' Αγκοστίνο και Νίκι Χάμπλιν αγκαλιάστηκαν στον τερματισμό των 5.000 μέτρων και χάρισαν πολύ ωραίες στιγμές * Πώς φτάσαμε έως εκεί και τι είχε προηγηθεί
Μία ξεχωριστή στιγμή που θα κρατήσουν όλοι όσοι το είδαν και μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων είχαμε την Τρίτη (16/8) στη δεύτερη προκριματική σειρά των 5.000 μέτρων γυναικών.
Ενώ απέμεναν κάτι περισσότερο από τέσσερις γύροι για τον τερματισμό η Νίκι Χάμπλιν από τη Νέα Ζηλανδία σκόνταψε, η Αμερικανίδα Αμπέι ντ' Αγκοστίνο δεν πρόλαβε να σταματήσει, έπεσε πάνω της και τραυματίστηκε.
Η Νεοζηλανδή αμέσως σταμάτησε και έμεινε στο σημείο όπου βρισκόταν η Αμερικανίδα μέχρι να βεβαιωθεί ότι εκείνη ήταν σε θέση να συνεχίσει. Η τελευταία στα πρώτα μέτρα δεν μπορούσε να πατήσει καλά καλά το πόδι της, έκλαιγε από τους πόνους, αλλά έσφιξε τα δόντια και τελικά κατάφερε να τερματίσει. Στη γραμμή του τερματισμού οι δυο τους αγκαλιάστηκαν με την Ντ' Αγκοστίνο να θέλει πρακτικά με το συγκεκριμένο τρόπο να ευχαριστήσει τη συναθλήτριά της για τη στήριξη που της παρείχε.
Η Χάμπλιν, άλλωστε, είπε πως «έτρεχα και υπήρχε κινητικότητα μπροστά μου σε ένα γκρουπ αθλητριών, ώσπου ξαφνικά ένα κορίτσι μπροστά μου έκοψε ταχύτητα, προφανώς για να αποφύγει σύγκρουση με προπορευόμενη. Δεν είχα χρόνο να αντιδράσω. Ξαφνικά βρέθηκα στο έδαφος. Έπαθα σοκ. Σκέφτηκα "τι έγινε τώρα; Γιατί είμαι κάτω; Σκατά, αυτό δεν είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί. Δεν μπορεί να συμβεί". Δεν είναι από αυτά που σου προκύπτουν στις προπονήσεις και στις συζητήσεις που έχω κάνει, επί του τι μπορεί να πάει λάθος, αυτό το ενδεχόμενο δεν αναφέρθηκε ποτέ.
Έμεινα για λίγο πεσμένη, σκεφτόμουν ότι είχα άλλους 5-6 γύρους, για να τερματίσω. Θα ήταν μοναχικοί αυτοί οι 5-6 γύροι» και κάπου εκεί άκουσε μία φωνή να της λέει «έλα σήκω, πρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά μας. Σκέφτηκα πως είχε δίκιο. Είμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα αργούσα λίγο, αλλά θα έφτανα στο τέρμα. Δεν φεύγεις από την πίσω πόρτα στους Ολυμπιακούς, για κανένα λόγο.
Είμαι ευγνώμων στην Άμπι, για την προτροπή της. Αυτό το κορίτσι είναι η ενσάρκωση του Ολυμπιακού πνεύματος. Ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσα. Δεν είναι απίστευτο; Ανεξάρτητα από την κούρσα και το αποτέλεσμα, αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτό το άγγιγμα στην πλάτη και το "έλα σήκω,". Αν καταφέρω να της δώσει πίσω το 1% αυτού που μου πρόσφερε, θα είναι εκπληκτικό. Μου έλεγε "δεν ξέρω αν μπορώ να τρέξω, δεν μπορώ να βάλω βάρος στο γόνατο", αλλά εσύ συνέχισε».
