«Σχεδόν χαίρεσαι περισσότερο το να ακούς ένα ολόκληρο γήπεδο να φωνάζει το όνομά σου παρά το να κατακτάς έναν τίτλο», ανέφερε χαρακτηριστικά
Συναίσθημα ανάλογο με την κατάκτηση ενός τίτλου αποτελεί η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπο του παίκτη, σύμφωνα με τον Νταβίντ Φουστέρ.
Με συνέντευξή του στην ισπανική «AS», που δημοσιεύθηκε την Τρίτη (1/3), ο άσος του Ολυμπιακού αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στους φιλάθλους της ομάδας του και τα έξι πρωταθλήματα.
Επιπλέον, ο Φουστέρ σχολίασε την κατάσταση του Παναθηναϊκού, τόνισε ότι ο τίτλος δεν πανηγυρίστηκε έντονα λόγω του ημιτελικού Κυπέλλου που έπεται, ενώ απέφυγε να μιλήσει για το μέλλον του.
Αναλυτικά:
Πώς πανηγύρισες την κατάκτηση του τίτλου με τον Ολυμπιακό;
«Πολύ χαλαρά. Μεσοβδόμαδα παίζουμε ημιτελικό Κυπέλλου και για αυτό δεν το γιορτάσαμε ιδιαίτερα. Θέλουμε να περάσουμε στον τελικό και να πάρουμε ένα ακόμη νταμπλ».
Έχεις συνηθίσει στους τίτλους πλέον...
«Είναι πάντα καλό νέο να κατακτάς τον τίτλο. Έχω πανηγυρίσει έξι σε ισάριθμες σεζόν στην Ελλάδα. Ο φετινός όμως είναι ιδιαίτερος, επειδή καταφέραμε να τον κατακτήσουμε πριν καν τελειώσει ο Φεβρουάριος».
Είναι... περίπατος για τον Ολυμπιακό το ελληνικό πρωτάθλημα;
«Η φετινή σεζόν είναι εκπληκτική για μας. Τελειώσαμε τον πρώτο γύρο μόνο με νίκες. Μοιραία, στο τέλος ξέραμε ότι η διαφορά που είχαμε θα μας έδινε αργά ή γρήγορα τον τίτλο, όμως όταν έρχεται αυτή η ώρα το πανηγυρίζεις το ίδιο. Στο τελευταίο ματς που μας έδωσε και μαθηματικά τον τίτλο κατάφερα και πέτυχα δύο γκολ οπότε αυτό με κάνει ακόμη πιο χαρούμενο».
Είναι αυτό κάτι που ονειρευόσουν; Να σκοράρεις την ημέρα που η ομάδα σου κατακτά το πρωτάθλημα;
«Είναι ιδιαίτερο, χωρίς αμφιβολία. Για μένα ακόμη περισσότερο, γιατί πέρασα μια δύσκολη σεζόν κατά την οποία δεν είχα μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Ήταν δύο πολύ σημαντικά γκολ και εισέπραξα την αγάπη του κόσμου, ο οποίος είναι πάντα εκπληκτικός απέναντί μου».
Φανταζόσουν ότι θα έπαιρνες τόσους τίτλους όταν πήγαινες στην Ελλάδα;
«Όχι. Κοιτάω πίσω μου και θυμάμαι όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βαλβέρδε και μου είπε ότι ήθελε να δοκιμάσω μια νέα περιπέτεια στον Ολυμπιακό. Το να είμαι ακόμη στην ομάδα και να έχω πανηγυρίσει τόσες επιτυχίες είναι κάτι που δεν μπορούσα να το φανταστώ».
Ο Ολυμπιακός κυριαρχεί εμφατικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έτσι;
«Είναι ο πιο πετυχημένος σύλλογος στη χώρα και τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει κοντά στο να είναι σημαντικός «παίκτης» και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Περάσαμε μια φορά από τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και φτάσαμε πολύ κοντά στο να το κάνουμε σε άλλες δύο περιπτώσεις. Δυστυχώς όμως δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε και να έχουμε μεγαλύτερες επιτυχίες».
Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια έχει «κατρακυλήσει». Έχει παίξει και αυτό ρόλο στις επιτυχίες του Ολυμπιακού;
«Όταν ο μεγάλος σου αντίπαλος δείχνει σημάδια αδυναμίας παίζει το ρόλο του, όμως είναι σημαντικό να μην αποτυγχάνεις εσύ από την πλευρά σου. Δεν θέλω να μειώσω όσα έχει πετύχει ο Ολυμπιακός. Το να κερδίζεις όλα τα ματς σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα είναι δύσκολο, ειδικά εκτός έδρας κόντρα σε ομάδες που οι άλλοι «κολλάνε». Όταν η μία ομάδα κυριαρχεί, είναι λογικό οι υπόλοιποι να υποφέρουν».
Είσαι έξι χρόνια τώρα στην Αθήνα και το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι ότι ο Ολυμπιακός συνεχίζει να νικά...
«Είναι αλήθεια ότι έχουν αλλάξει πολλοί παίκτες και προπονητές, όμως εμείς συνεχίζουμε να έχουμε καλή ομάδα. Αν μπορώ να πω ότι έχω μάθει ένα πράγμα στον Ολυμπιακό, είναι να νικάω. Για την ακρίβεια, σε αυτή την ομάδα οι νίκες είναι απαραίτητες και όταν αυτό δεν συμβαίνει η ατμόσφαιρα είναι περίεργη. Κανείς δεν είναι συνηθισμένος σε αυτό. Είμαι περήφανος που ο σύλλογος με έχει κρατήσει για έξι χρόνια και είμαι ο μοναδικός που παραμένω από τότε».
Είσαι είδωλο των οπαδών πλέον...
«Αισθάνομαι ότι με αγαπούν. Στο τέλος της καριέρας σου, σχεδόν χαίρεσαι περισσότερο το να ακούς ένα ολόκληρο γήπεδο να φωνάζει το όνομά σου παρά το να κατακτάς έναν τίτλο. Το να τραγουδούν για σένα οι οπαδοί είναι ότι καλύτερο».
Και τώρα τι, Νταβίντ;
«Λοιπόν... έχω λίγους μήνες μπροστά μου μέχρι να ολοκληρωθεί και τυπικά το συμβόλαιό μου στις 30 Ιουνίου. Θα δούμε τι θα γίνει όταν φτάσει εκείνη η ώρα...».
