Η επιστροφή στο πρωτάθλημα μας γύρισε στην τοξικότητα Λουτσέσκου και θύμισε σε όλους τη χαοτική ποιοτική διαφορά της Εθνικής του Γιοβάνοβιτς
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Οι ημέρες της Εθνικής έφυγαν -δυστυχώς- και ήρθαν αυτές του ελληνικού πρωταθλήματος…
Η επιστροφή στη Σούπερ Λίγκα 1 με το ντέρμπι των «δικεφάλων» ανάμεσα σε ΑΕΚ - ΠΑΟΚ μας γύρισε στη θλιβερή πραγματικότητα της τοξικότητας. Τα ελεύθερα σουλάτσα των μπράβων στα γήπεδα, που επισήμως είναι «ασφάλεια» και φυσικά τους ασόβαρους τύπους, οι οποίοι έχουν κάνει συνώνυμο τους τα… καραγκιοζιλίκια! Ένας από αυτούς, χρόνια τώρα είναι ο Ράζβαν Λουτσέσκου, ένας κόουτς «αλεπού», αλλά στη συμπεριφορά απερίγραπτα επικίνδυνος, που αδικεί και μοιραία εκμηδενίζει τη σημαντική προπονητική του αξία στο μελετημένο δόγμα «ο σκοπός… αγιάζει τα μέσα».
Ο Ρουμάνος αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν, τοξικός μέχρι το κόκκαλο, αν κι αν θέλουμε να τον δούμε με συμπάθεια, μοιάζει περισσότερο με έναν κλόουν των γηπέδων. Κι αν όντως άπαντες τον αντιμετώπιζαν έτσι, τότε ίσως να μην κατάφερνε να γίνεται συχνά-πυκνά αρνητικός πρωταγωνιστής, όπως στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ένταση στο φινάλε του ισόπαλου αγώνα τις «απαντήσεις» και τις χειρονομίες στην εξέδρα…
Όταν λοιπόν, με το… καλησπέρα της επανέναρξης του πρωταθλήματος, ζεις τέτοιες θλιβερές καταστάσεις, όλοι αντιλαμβανόμαστε τη χαοτική ποιοτική διαφορά της Εθνικής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ενός ΚΥΡΙΟΥ, που είναι θετικό πρότυπο για τη νέα γενιά, αλλά και ηχηρή απάντηση στην εμετική οπαδική… σκουπιδογραφία (γιατί δεν νοείται δημοσιογραφία με τέτοια άρρωστα χαρακτηριστικά).
Η καθεμιά και ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει τι του ταιριάζει. Εμείς ξεκάθαρα προτιμούμε το κόσμημα Γιοβάνοβιτς και αδημονούμε την επόμενη διακοπή για την Εθνική, όχι τώρα επειδή πάει και αγωνιστικά καλά, αλλά γιατί ο Σερβοέλληνας (πια) εκτός από εξαιρετικός προπονητής - επαγγελματίας, είναι σωστός άνθρωπος με αρχές, ηθικούς φραγμούς και όρια.
Ιβάν - Ραζβάν, απλά… καμία σχέση! Βγάζει μάτια η απόσταση…
